Het verjaardagsfeest van TAGO

Op zaterdag 20 maart bracht TAGO het stuk "Dorpsbelangen!" op de planken van het Geert Teis Theater te Stadskanaal. Dit blijspel in drie bedrijven is geschreven door Jos Schepers en geregisseerd door León Kerkvliet.

Hoe wordt de aanloop naar zo'n dag en de uiteindelijke uitvoering door TAGO ervaren? Dat wordt hieronder uit de doeken gedaan door TAGO-lid Sara Schaank. Zij speelde in "Dorpsbelangen!" de rol van millieu-activiste Pien Ruiters.

Het verjaardagsfeest van TAGO
  
Het kan u niet zijn ontgaan (op deze site en wellicht via horen zeggen) dat TAGO 80 jaar bestaat! We hebben onze verjaardag dan ook goed gevierd met een spetterende voorstelling in het Geert Teis Theater op zaterdag 20 maart 2010.

Omdat we een jubileum vierden, wilden we graag een stuk spelen waarin ruimte was voor zoveel mogelijk van onze spelende leden. Dat stuk werd " Dorpsbelangen ". Een blijspel in drie bedrijven geschreven door Jos Schepers. Vanaf september 2009 tot aan de voorstelling hebben we hard gewerkt om dit stuk, wat in onze ogen niet zo denderend was, toch bijzonder te maken. En dat is met verve gelukt !! 
 
Op de donderdag voor de voorstelling, hadden we de generale repetitie en die ging enorm goed. Dit baarde mij (en sommige anderen) zorgen omdat de regel is: "Slechte generale, goede voorstelling". Zou het nu dan andersom worden?

De zaterdag begon voor ons om ongeveer 17:00 uur met de broodmaaltijd (te zwaar tafelen is not done op D-day) en gezellig met elkaar om te tafel zitten te kletsen. Hier en daar waren de zenuwen merkbaar (sowieso in mijn geval), maar de meeste spelers waren nog redelijk relaxed. Ik stelde een medespeelster de vraag; "Hoe staat het met de zenuwen?" en kreeg daarop een voor mij verbazingwekkend antwoord. Ze zei: "Zenuwen? Ik ga alleen maar toneel spelen. Als ik me DAAR druk om moet maken....". Geen zenuwen? Wie ist das möglich?! Voor mij is het onmogelijk. Ik bewonder diegenen die moeiteloos het podium opstappen zonder te shaken.  

Twee van onze spelers waren niet al te lekker en maakten zich enigszins zorgen of dat wel goed zou komen. Maar dankzij een liter karnemelk was de ene al aardig opgeknapt, en de andere liet haar lichamelijke klachten ook achter zich. Echte die-hards ;-)  Na de maaltijd volgde natuurlijk een aantal sigaretten voor de meesten van ons, en wat de anderen deden weet ik niet, want ik was immers druk aan het roken en ijsberen. Onze grimeurs waren ondertussen ook gearriveerd en de één na de ander ging in de grime. Daar waren de rooie wangetjes en de lijntjes om de ogen weer. Wat er in close up (soms) niet uitziet, ziet er op het podium prachtig uit. Het is ook een absolute must, want zonder make-up zouden we als bleke lijkjes verdwijnen in het felle theaterlicht.
 
Even voor 20:00 uur kregen we " DE " peptalk van onze (fantastische) regisseur, die ons veel succes maar vooral veel plezier toewenste. Aansluitend kregen we allemaal "HET" schouderklopje van hem, en was het een kwestie van GAAN MET DIE BANAAN!!! Op naar het podium en wachten tot je op moest. De toneelboekjes in de hand, nog even doornemen wat de bedoeling was. Ik zelf moest op pagina 18 op en zag het moment met beven tegemoet! Letterlijk beven! Elke keer weer vragen sommige spelers zich af: "Wat doe ik mezelf aan??" Maar we gingen het podium op, deden ons ding met hier en daar wat kleine foutjes, maar we bleven meer dan overeind en speelden de sterren van de hemel. Elke keer als we gelach uit de zaal hoorden, werd er backstage meegesmiled. "Die hebben we weer binnen!". En er werd genoeg gelachen. En terecht uiteraard; we waren gewoon goed! Het stuk op zich was niet het meest geweldige stuk dat we ooit gespeeld hebben, maar wij zijn TAGO en DUS ging het super!! Hoe kon het ook anders met zo'n geweldige regisseur. Hij had, zoals altijd, enorm leuke typetjes gecreëerd, die wij met plezier vertolkten. Ondanks alle twijfels die we aanvankelijk hadden over dit stuk, heeft het publiek genoten en liet dit ook weten met haar reactie achteraf. Het doek viel.                         Voor de 80-ste keer.......

En het publiek ging staan om ons te belonen met een enorm applaus. Onze voorzitter gaf daarna een korte toespraak en twee van onze leden kregen een speldje omdat ze 12½ jaar lid zijn. Ondertussen zaten we te turen wie van onze familie en vrienden waar in de zaal zaten. Nog even een zwaai links en rechts en toen viel het doek toch echt. De voorstelling was voorbij.
 
Vrijwel direct daarna kwamen we bijeen in de artiestenruimte om gezamenlijk het glas te heffen en vooral erg blij te zijn dat we ook deze bevalling weer zo goed hadden doorstaan! Met als resultaat een wolk van een baby! En nog steeds op onze roze wolkjes begon de standaard procedure van afschminken, opruimen en voor dit jaar afscheid nemen van het Geert Teis Theater. Uiteraard werd er daarna nog gefeest aan de andere kant van de artiestendeur. Ikzelf heb dit maar kort meegemaakt, maar weet dat andere leden er nog een leuk feestje van hebben gemaakt, onder begeleiding van "Bert en Bert" die live optraden.

En zo eindigde de dag waar wij gezamenlijk een half jaar naartoe hadden gewerkt. En het blijft raar; een half jaar repeteren, zwetend een voorstelling geven en daarna....  Ja, wat daarna eigenlijk ? Oh ja :-) Mooie herinneringen aan een fantastische avond. Elk jaar weer! Dus....op naar volgend jaar!!

 Sara Schaank